نعمت‌های مادی

در میان این مواهب، از مواردی نظیر کوه‌ها سخن به میان آمده که در واقع لنگرگاه‌هایی برای ایجاد تعادل و جلوگیری از کج شدن‌ها هستند. ظاهر ساکت و خاموش این نعمت‌های الهی که فریادها در بطونشان نهفته است، نوعی تایید بر وقوع قیامت کبری است. علم زمین شناسی ثابت می‌کند که در طول میلیون‌ها سال کوه‌ها در اثر فرسایش توسط آب باران و جوی‌ها ذره ذره از محل خود کنده شده و به نقاط دیگر در دل دریا‌ها رفته و کم کم در اثر انباشته شدن رسوبات و فشار طبقات رسوبی، کوه جدیدی از دل دریا قد برافراشته و با داشتن علائم حیات و فسیل موجودات دریایی در لایه‌های رسوبات خود، موجب حیرت محققان شده‌اند. این اتفاقات بلند مدت پاسخی بسیار روشن بر ادعای انکار کنندگان روز قیامت می‌باشد و کوه علی رغم سکوت خود فریاد می‌زند: ‌ای بشر، با این جثه کوچک خود بر کوه‌ها بنگر که چگونه پیکر عظیم‌شان ذره ذره شده و دوباره تشکیل می‌شود.
در قرآن مجید بارها به نشانه‌هایی در خلقت آسمان‌ها و زمین برای اهل خرد اشاره شده که هر کس قادر به درک آن‌ها نمی‌باشد. مهم‌ترین عامل درک، پاکی چشم و دل و عقل آدمی از گناه است. هم چنان که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: چشم‌های خود را از گناه بپوشانید تا قادر به دیدن زیبایی‌های محیط زندگی شوید. انسان در اثر زیادی گناه و محرومیت از لطف الهی تا بدان حد پست می‌شود که قادر به درک زبان صخره‌ها و کوه‌ها نیز نمی‌شود و در اوج جهل و روشن فکر مآبی ادعا می‌کند که آیا پس از مرگ و پوسیدن و پراکنده شدن، به شکل اول برمی خیزیم؟
در قرآن مجید علاوه بر کوه‌ها، از باران به زنده کننده زمین مرده و رویاننده نباتات یاد شده و می‌فرماید: حیات پس از مرگ (نشور) نیز این چنین خواهد بود؛ یعنی باران با آن لطافت و پاکی اش علاوه بر سیراب کردن تشنگان و خشک زارها و پاک کننده هوا و زمین و موجودات، نوعی وسیله تذکر برای زنده شدن پس از مرگ محسوب می‌شود که آدمی با درک آن می‌تواند از بسیاری لغزش‌ها و کج روی‌ها مصون بماند.